Met de rubriek ‘Jeugdwerker in de kijker’ zetten we elke maand iemand in de schijnwerpers. Deze maand is het aan Keltoum Raibati van vzw JONG.
Meisjeswerking
“Als basisjeugdwerker van vzw JONG voorzie ik sinds vorig jaar activiteiten en uitstappen voor meisjes van 12 tot 25 jaar.
De meisjeswerking was al gehuisvest in de Brugse Poort, maar sinds januari delen we lokalen met collega’s en andere jeugdwerkinitiatieven. We organiseren zeer diverse activiteiten, bijvoorbeeld een instuif en crea-activiteiten, koken, een voetbalproject, een beauty-dag, maar ook een ‘game night’ met PlayStation en gezelschapspellen. In de paasvakantie ging ik met de meisjes nog op kamp en op 5 mei gaan we op uitstap naar Amsterdam.
Daarnaast plannen we in de toekomst ook nog fitness- en sportfaciliteiten. Ik werk bovendien samen met de tienerwerking Kaarderij, die voor zowel meisjes als jongens is. We helpen elkaar en wisselen ook geregeld af. Ze kennen mijn groep ook van jongs af, dus dat loopt vlot. Toch is het belangrijk dat er een aparte meisjeswerking is. Het is immers meer dan alleen maar een ‘werking’ voor meisjes. Het is belangrijk dat ze een plaats voor zichzelf hebben en even samen kunnen zijn, zonder jongens: tijd en ruimte voor zichzelf om te kletsen, nieuwe jongeren te ontmoeten en ongestoord praten over allerlei zaken. Ook mijn functie als vertrouwenspersoon is daarbij belangrijk. Het is niet zo’n grote groep, gemiddeld een tiental meisjes, maar erg divers: van meisjes met een Marokkaanse en Turkse achtergrond over Somalische tot Italiaanse of Albanese. Ook voor ouders is het vaak geruststellend dat ze naar de meisjeswerking kunnen komen.”
Theater tegen racisme
“Ik vind het dan ook belangrijk mijn activiteiten steeds af te stemmen op hun wensen en te kijken wat zij willen. Zo organiseerden we laatst een theaterstuk naar aanleiding van de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Het initiatief was een samenwerking tussen vzw JONG, Stad Gent, U Move 4 Peace en Unia.
We zijn heel laagdrempelig gestart vanuit de eigen ervaringen van de meisjes, waarbij de scènes echt gebaseerd waren op waargebeurde dingen. Het publiek kon aan de voorstelling deelnemen door te allen tijde tussen te komen. Zo speelden we een scène waarna toeschouwers de mogelijkheid kregen om vervolgens feedback te geven. Ze konden daarbij zelf op het podium komen en de scène opnieuw spelen of wij speelden het nog een keer op basis van hun respons.
Zo herinner ik me nog het moment waarop een meisje in het publiek tussenkwam en een betoog voerde over hoe het wel hoorde te zijn. Het ging om een scène waarbij twee meisjes erg racistische opmerkingen maakten tegenover de hoofdrolspeelster. Het meisje in het publiek kwam voor haar op en vertelde hoe men wel met elkaar moet omgaan. Opmerkelijk daarbij was dat ze niet de pesters aanpakte en hen niet afkraakte, maar een pleidooi voerde voor respect voor elkaar en om nooit iets te doen wat je zelf ook niet wilt. De waarheid uit een kindermond. Het raakte ons allemaal en hebben de voorstelling even moeten stilleggen.”
“Op 21 maart, de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie voerden we een eerste voorstelling op in de theaterzaal van ‘Bij’ De Vieze Gasten’ in de Brugse Poort. De toegang was gratis en we nodigden jongeren tussen 11 en 16 jaar uit. We kozen er bewust voor om met dit project op de tieners te focussen, omdat onze spelers even oud zijn. We mikten echt op de interactie met het publiek. Met volwassenen in de zaal vreesden we dat jongeren misschien minder snel hun mening zouden geven. Een week later gaven we de voorstelling nog op twee scholen.”
Ik vind dit project een meerwaarde op verschillende vlakken en niveaus. Allereerst was het een samenwerking tussen verschillende organisaties waarbij we elkaar beter leren kennen en waarderen. Bovendien heeft het ook een meerwaarde voor de meisjes. Mogelijke interesses worden aangewakkerd of verborgen talenten worden versterkt. Ook hun vertrouwen neemt toe. Het is immers niet gemakkelijk om gevoelige informatie te delen, te acteren en op een podium te staan voor verschillende mensen en leeftijden; onder meer leerlingen, leerkrachten, jeugdwerkers en jongeren. Het heeft ook een maatschappelijk belang: de meisjes leren omgaan met soortgelijke situaties in de toekomst, maar ook de toeschouwers leren er kritisch over nadenken en kunnen daarover met anderen in gesprek gaan. Ten slotte wordt het ook in de media gebracht en kan het zo een breder publiek bereiken. Nu was het in het kader van de Dag tegen Racisme en Discriminatie, maar het kan evenzeer voor de Dag tegen Armoede of voor psychosociaal welzijn, enz. Politiek kan niet meteen veranderd worden, maar kleine stappen helpen.”
Inleven in andermans situatie
“Voor de meisjes was het de eerste keer dat ze deelnamen aan een theaterstuk en op een podium stonden, maar ze vroegen na afloop al meteen wanneer we een volgende theatervoorstelling zullen opvoeren. Ook voor mij was het een enorm leerrijke ervaring om het samen met hen te doen. Ook hier draait het immers om wederzijds respect en vertrouwen. We werkten erg laagdrempelig, waarbij we niemand verplichtten om zaken te vertellen. Er was bovendien altijd een opwarming waarbij we onder meer rollenspellen speelden en de meisjes zich inleefden in iemand anders’ situatie en ervaringen. Er was ook tijd voor moeilijke momenten en rustpauzes. Toch was het niet vrijblijvend, want je moet immers wel op tijd komen voor de repetities en voorbereidingen.
Het was leuk te zien dat de meisjes heel erg betrokken waren bij het project. Ze motiveerden elkaar, maar gaven elkaar ook feedback en waren soms erg kritisch voor elkaar. Ik vond het heel fijn om dit samen met mijn meisjes te doen. Je deelt de ervaringen, leeft samen naar het moment toe en voelt de rush. Het gaf hen bovendien een fantastisch gevoel om na de voorstelling het applaus in ontvangst te nemen en te buigen.
Dit project was iets eenmalig, maar ik sluit zeker niet uit dat er in de toekomst nog theaterprojecten zullen zijn. Ik geef voorrang aan projecten met een maatschappelijke relevantie en wil vooral prioriteit geven aan wat de meisjes zelf willen en aangeven.”
Foto’s (c) vzw JONG
